Güzel evlatlarım Hatice’ye, Muhammed’e, Salahaddin’e…
Yine bir Kurban Bayramı geldi…
Ama sizsiz, sessiz, eksik…
Bu bayramda da size elbise alamadım, saçınızı kestiremedim, sofraya birlikte oturamadık.
Çünkü artık ne elim var, ne de dizimin dermanı…
6 Şubat her şeyi aldı benden… En çok da sizi.
Fatma’m...
Sen benim dayanağım, yoldaşım, huzurumdun.
Evimizin direğiydin, her zorlukta yanımda dimdik duran kadınımdın.
Şimdi yokluğunla nefes almak bile ağır geliyor.
Adını her duamda geçiriyorum.
Hatice’m...
O küçük gülüşün hâlâ kulaklarımda.
“Bayramlık elbisem ne renk olacak baba?” derdin…
Şimdi gökyüzüne bakarken, sanki sen gülümsüyorsun yıldızların arasından.
Muhammed’im…
Sen bana bakınca, ben hayata tutunurdum.
Koşarak gelirdin bayram sabahları elimi öpmeye.
Şimdi her sabah dualarımla gelip mezarına kapanıyorum…
Salahaddin’im…
Senin adını verirken sana bir önderlik, bir cesaret yükledim.
O minicik bedeninle bana koskoca bir sevgi verdin.
Şimdi adını andıkça gözyaşım sessizce akıyor.
Ben sizi çok seviyorum.
Her günüm, her nefesim eksik artık.
Ama Rabbime sığınıyorum…
Bir gün tekrar kavuşmak ümidiyle yaşıyorum.
Bu bayram da mezarınız başında sessizce gözlerim sel oldu aktı.
Dualarla, gözyaşlarımla, özlemle…
Rabbim rahmetiyle sarsın sizi.
Mekânınız cennet, ruhunuz şâd olsun.
İçi paramparça olan,
Babanız – Mahmut ŞAN
