EHL-İ DÂR
İnsan hayatının en önemli olaylarından biri olan evlilik toplumun temel taşını oluşturur. Hayatın şekillenmesini sağlayan ve çok anlamlı güzel bağlar kurmasına vesile olan kutsal bir müessesedir. Bu müessese bizleri kan ile akraba, sadakat ile aile yapar. Sevmek gönül vermekle başlar. İnsan gönül verir bunun akabinde ilişkiler kurar her ne kadar kan bağı olsa da gönül vermemişsen hüsran olur can bağı olmaktan çıkıverir.
Aile vuslata ermektir. Burada sevgi, saygı, muhabbet, güven, sığınak vardır. Bunların hepsi bir insanın varlığını devam ettirebilmesi için önemli kavramlardır. Yuvayı dişi kuş kurar gerçeği hala değişmemiştir. Lakin bu yuvanın ayakta kalması bir erkeğin eşine desteğiyle devam eder. Eşlerin karşılıklı saygı ve sevgisiyle huzurlu yuvalar kurulur. Dedelerimiz aile ocağı derken ailenin sıcaklığına dikkat çekmiştir. Esefle değinmek isterim ki toplum olarak bu ocağı yavaş yavaş söndürmeye başlamış, temel taşlarını yerinden oynatmışız.
Zorbela kurulan yuvaların dağılması son yıllarda boşanmaların artması üzüyor bizleri. Çünkü toplumun kayboluşu ve en önemlisi bir çocuğun yetişmesi, bir neslin var oluşu yok oluyor. Türkiye istatistik kurumu verilerine göre boşanmalar geçen yıl Yüzde 27.46 oranında arttı. 2020 de 136.570 olan boşanma sayısı 2021 yılında 174.085’ e çıkmıştır.
Sevgi fedakarlık ister, sabır ister. Sevmek vermek demektir. Gülü sevmek dikenine katlanmaktır. Sevgi, çekirdek aileyle oluşur. Ebeveynlerin sevgisi çocuklara, onların sevgisi ise aile, akrabayı taalluk sevgisini oluşturur. Sevgi bir çark misalidir aile ile başlar akraba ile büyür ve Ehl-i Dâr (Aile efradı, akrabay-ı ıyal, mesken, konak manalarına gelir.) olarak önem kazanır.
Aynı ailedeki gibi sevgi bağı, sıla-i rahim ( akrabalarla ilişkiyi sürdürmek, akrabalık bağlarını yaşatmak ) olmayınca akrabayı taalluklarımız ilişkilerimiz kopuk oluyor. Yetişen neslimiz büyüklerini tanımıyor sevgi hürmet göstermiyor. Günümüz hastalığı olan bu hususlara maalesef hepimiz vakıfız. Aile büyüklerimiz geldiklerinde oturacak ne çocuk, ne torun görebiliyor. Şöyle bir espri var artık, evlerdeki muhabbet telefonlar üzerinde olmaya başlamış diye çay, su, yemekler telefonlar üzerinden sipariş verilir oldu. Dedeler torunlarının ismini bilmez dışarda görse tanıyamayacak, kuzenler birbirini tanıyamayacak duruma düştü. Eskiden bayram, tatil sevinçleri vardı bir araya gelip güzel sofralar ve hatta kocaman sofralar kurulur tüm akrabalar o sofra etrafında muhabbet ederek, şakalaşarak yemekler yenirdi. Hatta Ramazan ayında dahi iftar sofraları yetim kaldı. Sıla-i rahimleri kopardık bayramlarımız, tatillerimiz, düğünlerimiz öksüz kaldı.
Dostlar buyurunuz Ramazan ayını vesile kılarak ilk önce eşler, çocuklar, dedeler, neneler, amcalar, teyzeler, halalar…. olarak sevgi tohumunu ekip bağlarımızı güçlendirelim.
Sizin en hayırlınız ailesine karşı en hayırlı olanınızdır. (S.A.V)
