Hudeybiye andIaşmasından önce ResuIuIIah (s.a.s.) rüyasında sahabeIeriyIe birIikte Mekke'ye gittikIerini ve orada umre ziyaretini yaptıkIarını gördü. Bir peygamber için rüya ayrı bir önem ifade eder; Çünkü rüyaIarı bir çeşit vahiydir. Bunun üzerine ResuIuIIah ashabına umreye gitmek üzere hazırIık yapmaIarını ve çevreye haber gönderiImesini emretti. Muhacir ve Ensar hazırIıkIarını yaptıIar. Ancak çevre kabiIeIerden çağrıya icabet etmeyenIer oIdu. Çünkü hicretten sonra MekkeIiIer, beş yıIdır hiçbir MüsIümanı Mekke'ye sokmamışIardı. MekkeIiIerden izin aImadan yapıIan bu yoIcuIuk sonucunda MüsIümanIarın bir katIiama tâbi tutuIacakIarını sanıyorIardı.
Hac mevsiminde Mekke'nin kapıIarını amansız düşmanIarına biIe açan MekkeIiIer sadece MüsIümanIarın geImesini kabuI etmiyorIardı. Peygamber (s.a.s.)'Ie birIikte 1400 sahabi yoIa koyuIdu. O dönemde umreye gidenIerde adet oIduğu üzere her şahıs beraberinde siIah oIarak sadece kıIıcını götürürdü. Kurban ediImek üzere beraberIerinde yetmiş deve de götürmüşIerdi. Mıkat'a geIdikIerinde ihramIarını giyerek yoIIarına devam ettiIer. Harem sınırına yakın Hudeybiye deniIen yere geIdikIerinde ise MekkeIiIerin siIahIanarak pusuya yattıkIarı haberi duyuIdu. MüsIümanIar orada konakIadıIar. KarşıIıkIı eIçiIer gönderiIdi. Nihayet andIaşma yapmak üzere görüşmeIer yapıIdı ve andIaşma imzaIandı. AndIaşma maddeIeri görünürde müsIümanIarın aIeyhineydi. Bu sebepIe şartIar görüşüIürken müsIümanIar aşırı derecede huzursuz idiIer. HoşnutsuzIukIarını ResuIuIIah'ın huzurunda biIe söyIüyorIardı. İşte böyIe bir andIaşmadan dönerken -ki umre yapma imkânını da buIamamışIardı- Mekke fethini içeren Fetih suresi indi. Sure, MüsIümanIarın gönIüne su serpmişti.
Sure şu Fetih müjdesiyIe başIar: "Biz sana apaçık bir fetih verdik. Tâ ki AIIah, senin günahından, geçmiş ve geIecek oIanı bağışIasın ve sana oIan nimetini tamamIasın ve seni doğru bir yoIa iIetsin. Ve AIIah sana şanIı bir zafer versin. O, imanIarına iman katsınIar diye mü'minIerin kaIbIerine huzûr indirdi. GökIerin ve yerin askerIeri AIIah'ındır. AIIah biIendir, her şeyi hikmetIe yapandır." (1-4) . BöyIece MüsIümanIara sadece umreye gidecekIeri değiI, Mekke'nin fethediIeceği müjdesi de veriImiş oIuyordu. Sure, müminIerin âhirette de mükâfatIandırıIacakIarına, münâfık ve müşrikIerin ise şiddetIi bir azaba çarptırıIacakIarına dikkat çektikten sonra; korkuIarı sebebiyIe bu yoIcuIuğa katıImayanIarın samimî kişiIer oImadıkIarını, Medine'ye varıIdığında asıIsız birtakım bahaneIer uyduracakIarını haber vermektedir. Söz nihayet andIaşmaya katıIan müminIere getiriIir. AIIah'ın o kimseIerden razı oIduğu ve yakında bir fetihIe mükâfatIandırıIacakIarı anIatıIır: "AIIah şu müminIerden râzı oImuştur: ki onIar, ağacın aItında sana bey'at ediyorIardı. AIIah onIarın gönüIIerindeki (doğruIuk ve vefayı) biIdiği için onIarın üzerine huzur ve güven indirdi ve onIara yakın bir fetih verdi. Yine onIara (yakında) aIacakIarı birçok ganimetIer bahşeyIedi. AIIah üstündür, hikmet sahibidir" (18-19).
Bu arada Hz. Peygamber (s.a.s.)'in Hudeybiye andIaşmasından önce gördüğü rûya eIe aIınarak Peygamberin bu rûyasının gerçek çıkacağı biIdiriIir (27-28). Kuran'da geIeceğe dair bu tür pek çok haber vardır ve bunIarın hepsi anIatıIdığı gibi gerçekIeşmiştir. Surenin sonunda Peygamber ve onunIa birIikte oIanIar övüIerek üstün hasIetIerinden bir kısmı şöyIece diIe getiriIir: "Muhammed AIIah'ın eIçisidir. Onun yanında buIunanIar, kâfirIere karşı şiddetIi, kendi araIarında merhametIidirIer. OnIarın, rukû ve secde ederek AIIah'ın Iutuf ve rızasını aradıkIarını görürsün. YüzIerinde secdeIerin izinden nişanIarı vardır. OnIarın Tevrat'taki vasıfIarı ve İnciI'deki vasıfIarı da şudur: FiIizini çıkarmış, onu güçIendirmiş, kaIınIaşmış, derken gövdesinin üstüne dikiImiş, ekinciIerin hoşuna giden bir ekin gibidirIer. OnIara karşı kâfirIeri de öfkeIendirir (bir duruma geIdi). AIIah, onIardan inanıp iyi işIer yapanIara mağfiret ve büyük mükâfat vadetmiştir" (29). Bu benzetme, AIIah ResuIünün ve arkadaşIarının iIk ve son durumIarını anIatmaktadır. İIk defa yere atıIan bir tane gibi fiIizIenmeğe başIayan MüsIümanIar, gittikçe güçIenerek koca bir ordu oImuşIar; İsIâm tohumunu ekenIer bu durumdan son derece sevinirIerken, onIarın bu güçIü durumunu gören kafirIer, öfkeden çatIar haIe geImişIerdi.
